Skrót

Sekularyzacja podniosła wartość naszego czasu doczesnego a pierwsza połowa XX wieku przyniosła bezprecedensowy wzrost średniej długości życia. Mimo to, masowa artykulacja oczekiwań odnośnie dłuższego życia i żądań, by tak się stało, została na przeciąg kilkudziesięciu lat wytłumiona. Było to efektem kulminacji w drugiej  połowie wieku szczególnego zjawiska – tabu śmierci.

W rozdziale zostało ono zdefiniowane i poddane szczegółowej analizie. Postawiono tezę, że tabu śmierci, jako wyparcie ze świadomości społecznej tematu umierania i śmierci, było klasycznym mechanizmem obronnym przed stanem masowej wówczas frustracji egzystencjalnej.

Została zaprezentowana statystyka dwudziestowiecznych procesów demograficznych na obszarze cywilizacji zachodniej, która stanowi podstawę wnioskowania o frustracyjnej genezie zjawiska.

Było ono wywołane niespotykaną nigdy wcześniej różnicą w dynamice wzrostu przeżywalności młodszych i starszych pokoleń w pierwszej i drugiej połowie wieku.  Wielka poprawa przeżywalności młodszych generacji w pierwszej połowie wieku przy jednoczesnym braku takich sukcesów w stosunku do osób starszych (2/3 społeczeństwa) i deklarowanym pesymizmie co do ich przyszłych szans, wywołała stan masowej frustracji egzystencjalnej. Jedną z podstawowych reakcji na tę sytuację było wyciszenie tematu śmierci i umierania.

Natomiast druga połowa wieku to radykalna zmiana polityki i wydatków na ochronę zdrowia. Odłożone o kilkadziesiąt lat efekty tych działań odwróciły dynamikę wzrostu przeżywalności. W okresie ostatnich 30-40 lat starsi zyskali więcej niż młodzi. Osłabia to frustrację i stopniowo wygasza zjawisko tabu śmierci.

Slajdy

Kliknięcie na miniaturkę powiększa slajd, aby go można obejrzeć. Najechanie kursorem na powiększony slajd po jego prawej stronie pokazuje strzałkę w prawo. Kliknięcie na tę strzałkę przenosi na następną stronę. Najechanie kursorem na powiększony slajd po jego lewej stronie pokazuje strzałkę w lewo. Kliknięcie na tę strzałkę przenosi na poprzednią stronę.