Skrót

W rozdziale omówiony został coraz powszechniejszy współcześnie typ reakcji kulturowych na zderzenie dokonań i ambicji w zakresie Bycia-Coraz-Dłużej z odwiecznym zjawiskiem śmierci. Wskazano także na istnienie przemian mentalnych, psychicznych i moralnych, które są coraz trwalszym efektem tych reakcji.

Generalną reakcją Zachodu na to zderzenie jest narastające uznanie śmierci jako aberracji i anomalii. Im dłużej przeciętnie żyjemy, tym silniej odczuwamy śmierć dzieci i coraz starszych ludzi za coś nienormalnego. Taka interpretacja zjawiska śmierci pozwala pogodzić jej istnienie z żądaniem Bycia-Coraz-Dłużej i optymizmem co do przyszłości. Legitymizuje także procesy realokacyjne, o których była mowa w rozdziale poprzednim. Zmienia też odwieczną postawę wobec śmierci, na aktywny sprzeciw i nasila chęć walki z tą Odwieczną Nieuchronnością.

Taka przemiana duchowa, ćwiczona w praktyce nie wobec Śmierci w ogóle, ale pragmatycznie wobec śmierci osób coraz starszych, ale umierających w wieku poniżej rosnącej stale średniej długości życia, stopniowo przygotowuje człowieka Zachodu do uznania za realne coraz większych żądań i akceptacji coraz bardziej niezwykłych idei przedłużania naszej doczesnej egzystencji.

Pokazane zostały także techniki łagodzenia stresu terminalnego, jako kompromisowe rozwiązania pragmatycznej cywilizacji dotyczące sposobów łagodzenia trwogi człowieka umierającego, który w zsekularyzowanej epoce widzi swój nadchodzący koniec jako przejście do budzącego trwogę niebytu.

Slajdy

Kliknięcie na miniaturkę powiększa slajd, aby go można obejrzeć. Najechanie kursorem na powiększony slajd po jego prawej stronie pokazuje strzałkę w prawo. Kliknięcie na tę strzałkę przenosi na następną stronę. Najechanie kursorem na powiększony slajd po jego lewej stronie pokazuje strzałkę w lewo. Kliknięcie na tę strzałkę przenosi na poprzednią stronę.